Minerva's chalet

"Tja waarschijnlijk"zei hij met een grijns. Hij keek haar aan en ging dan maar naast haar zitten. Hij keek haar even aan en legde zijn handen naast zich.

Ze zag hoe Edward naast haar kwam zitten.Minerva keek voor zich uit. 'Ik ben echt blij dat ik hier kan wonen, de rust van het bos geeft een uitwerking op me.' zei ze. 'En er komen hier weinig mensen omdat het zo diep in het bos is.'
Ze leunde met haar hoofd op haar handen en keek dromerig voor zich uit.

Hij keek haar even aan en keek toen naar het plafond. "Het bos is altijd de plaats waar ik het liefste ben."zei hij tegen haar. Of toch niet er was op dit moment een plek waar ik liever ben bij haar dacht hij.

Minerva glimlachte.' Dat kan ik volkomen begrijpen.' zei ze zacht. Ze keek Edward aan.
'Ik zou niet weten wat te doen als ik in de stad zou wonen...' Minerva zweeg en keek Edward nog steeds aan.

Lot lag al de hele tijd op de bank en was in slaap gevallen. Na een lange tijd werd ze eindelijk weer wakker. Geschrokken stond ze op. Hoelang had ze wel niet geslapen? Slaperig keek ze op haar horloge. Las ze dat nou goed? Had ze een halfuur op die bank liggen ronken? Ineens hoorde ze stemmen boven en het bewegen van mensen. Was dat Minerva?
"Minerva? Ben jij dat?", bracht ze slaperig uit.
Langzaam stond ze op en gaf Mikky, die ook lag te slapen, een aai. Ze liep naar de gang en klom de trap op richting het geluid van de stemmen. Haar ogen waren nog slaperig en ze kon nog maar net zien waar ze liep.
"Minerva?", zei Lot nog een keer.
Ze liep nu naar de kamer van Minerva en deed de deur open. Geschrokken zag ze dat er nog iemand anders was. Het was een donkere jongen misschien 2 jaar ouder dan haar.
"Ohh....Sorry. Zal ik maar weer weg gaan?", bracht Lot blozend uit.
Met een blozend gezicht wilde ze de deur weer uit lopen, maar...

Minerva hoorde plots geluid vanuit de gang, voordat ze kon opstaan stond Lot al in de kamer. Ze glimlachte even naar haar. 'Heb je honger?' vroeg ze toen.
'Er staat pizza in de oven.' Even keek ze achterom naar Edward.
Ze deed even een lok voor haar ogen weg en ging bij Lot staan.

Hij keek hun even aan en keek dan naar het plafond. Hij was nu zeker hij zou het zeggen tegen haar. Aleen wist hij niet juist waneer. Hij volgde het patroon van degene die dit ooit geschilderd had. Hij glimlachte even en keek nog even naar het plafond.

Lot knikte langzaam. Ze had inderdaad wel honger en een pizza klonk best wel lekker. Ze stond nog steeds te kijken naar de jongen in Minerva's kamer. Wie was hij? En waarom gaf hij haar zo'n raar voorgevoel? Snel wende ze haar blik weer af naar Minerva. Ze wilde geen ruzie zoeken.
"Een pizza lijkt me lekker ja", zei ze met een glimlach.

Minerva greep haar hand vast en nam haar mee naar de keuken.
Blijkbaar stond het ding al vijf minuten lang te piepen.
Ze haalde pizza met de ovenwanten uit de oven en zette hem op het aanrecht.
Ze schoof de pizza op een bord en sneed hem in stukken.
Ze nam drie borden en verdeelde de stukken over de borden.
Ze gaf het bord aan Lot en glimlachte.' laat het smaken.' zei ze.
'Ik breng even dit bord nog naar boven..'
Minerva liep de trap op met het bord in haar hand.
Ze liep de kamer weer binnen en gaf de pizza aan Edward.
'Hij is nog wel warm.' zei ze

"Dankje"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij nam het bord aan en voelde aan de pizza die inderdaad nog wel warm was. Hij liet die maar even afkoelen. Toen keek hij opeens recht in de ogen van Minerva. Hij wende zijn blik af en keek naar de vloer. Zou ze er naar vragen ?

Minerva merkte dat Edward plots weer anders deed. Ze keek hem aan.Ze wist dat er iets was, maar ze wou het niet vragen. Daarnet had ze dat ook gedaan en hij zei dat er niets was. Maar ze voelde de nieuwsgierigheid die in haar brandde.
Ze zette haar bord met pizza op naast haar neer.

Hij keek haar aan en glimlachte even. Toen nam hij een beet van zijn al afgekoelde Pizza. Hij beet er een stuk van af en at het op. Zijn blik was nu niet meer zo afwezig als voordien.

Minerva zag dat hij weer was 'veranderd.' Ze zete zich recht. 'Ik ga sebiet nog eens kijken naar Lot.' Ze nam het stuk pizza en beet er een stuk af.
Haar andere hand plaatste ze eronder voor als er iets zou afvallen.
Ze keek weer naar het schilderij dat aan de muur hing.

"Oke"zei hij met een warme stem tegen haar. Hij nam nog een beet van zijn stuk en keek haar even aan met een warme blik. Hij hoorde buiten een huil van een roedel wolven die wat verder leefde.

Minerva keek op toen ze het huilen hoorde. Even ging er een glinstering door haar ogen.
Ze legde haar pizza neer en keek naar buiten, dromerig.

Bij die roedel had hij Kiara gewonden. Als ze groot was ging ze weer terug naar hun. "Dat is een roedel,die hier altijd rondtrekt"zei hij tegen haar. Hij hoorde de verschillende huilen en glimlachte.

'Dat is de eerste keer dat ik hen hoor.'zei ze glimlachend.
Dromerig keek ze uit het raam. 'Wolven fascineren me gewoon, ze zijn prachtig.'
Minerva keek weer op en at verder van haar pizza.

"Het zijn de dieren die waken over de nacht en jagen in de dag. Ik hem al bij hun roedel gezeten. Kiara heb ik van die roedel ze was hard gewond en ik heb haar meegenomen en verzorgt"zei hij en nam ook nog een beet van zijn pizza. Hij glimlachte even.

Minerva keek hem geintreseerd aan. 'Ik kan je vertellen dat ik jaloers op je ben.' zei ze glimlachend.
'Als je ze van pups af aan hebt geraken ze echt aanhankelijk.' zei ze. 'dat is gewoon geweldig om dat mee te maken.'

"Dat weet ik"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en at de rest van zijn pizza op. De wolven fascineerde beiden dat was wel duidelijk. Hij gaapte even.

'Moe?' vroeg ze grijnzend toen ze Edward zag geeuwen.
Ze zette haar bord opzij, er lag nog een stuk pizza op maar ze had plots genoeg gekregen.

"Ik weet niet,ik heb vandaag al geslapen en best wel lang dus"zei hij tegen haar. Hij keek haar even aan. Zou hij? Ja hij deed het. "Euhm Minerva ik weet niet hoe ik dit moet gaan brengen,ik weet dat je gaat schrikken"zei hij tegen haar.

Minerva keek hem aan. Ze wou iets zeggen maar zweeg.
Ze knikte even zachtjes.

Hij zuchte. "Ik denk dat ik gevoelens voor je heb"zei hij stil maar hoorbaar. Hij keek haar aan en zuchte. Nu wachte hij op haar reactie.

Minerva voelde hoe ze rood werd. Ze keek hem even aan maar wist niets te zeggen, het was aslof ze haar stem verloren was.
'Dat is inderdaad.' schrikken zei ze zachtjes en keek hem aan.