Minerva's chalet

Ze legde haar hoofd tegen zijn schouders en sloot haar ogen.
Ze luisterde naar de geluiden om haar heen. De klok tikte traagjes verder.

Hij voelde haar hoofd tegen zijn schouders en glimlachte even. "Ik kom is werken hier"zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij streelde haar buik even.

Minerva glimlachte even terwijl ze haar ogen opende.
Ze werd rustig door eht strelen op haar buik.
Ze keek naar het schilderij en het leek alsof het meisje haar aankeek.

Edward sloot zijn ogen even en daar zag hij de beelden van hij als kleine jongen die zijn ouders en familie neer geschoten heeft.
Hij opende zijn ogen snel weer en ademde eventjes onrustig.

Minerva keek van het schilderij van Edward toen hij hem onrustig hoorde ademen.
Ze vroeg hem niets maar keek hem vragend aan.
Enkele lokken haar vielen voor haar gezicht terwijl ze haar hoofd draaide.

(Ik ga even wat eten )

Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. Je zag aan zijn ogen dat er wat was.
Hij wou het ook wel zeggen,maar ook weer niet. Hij zuchte even.

Minerva legde haar hoofd terug op het kussen en legde haar handen op haar buik.
Ze zou er niet achter vragen, sommige dingen konden u eenmaal niet verteld worden.
Minerva staarde dromerig uit het raam.

Hij legde zijn hoofd op haar schouder en keek naar buiten.
Zijn handen lagen op haar warme buik en dat vond hij goed.
Hij sloot zijn ogen weer en werkte die beelden weg.
Nu was er een beeld van hem en Minerva dat was goed.

Minerva dacht even terug aan vroeger toen ze nog klein was.
Ze glimlachte even, hoe vaak had ze zich toen niet afgevraagd hoe het was om een van die duizenden bomen te zijn.
Om honderden jaren oud te kunnen worden en dat het leek alsof ze met hun toppen tot aan de hemel reikten.
Ze lag stil, bewoog niet meer toen ze er terug aan dacht.
Enkel haar buik ging nog stilletjes op en neer met hetzelfde ritme als haar ademhaling.

Edward voelde haar buik rustig op en neer gaan. Hij dacht even aan Alice en leek wel te verstijven maar hij bleef gewoon liggen.
Hij had wel zijn armen wat harder om haar geslagen. Hij miste Alice vreselijk hard.

Minerva schrok wakker uit haar meimeringen toen ze plots voelde dat Edwards armen haar steviger omklemde. 'Edward?' vroeg ze zachtjes. 'Ik ga niet weg hoor.' zei ze fluisterend.
Op haar lichaam was een zachte glimlach waar te nemen, maar echt een glimlach was het niet.

Hij keek haar aan en liet haar wat los. Even zuchte hij erg diep.
"Daarom was het niet dat ik je steviger in mijn armen nam"zei hij.
Zijn goudgele ogen waren gevuld met verdriet maar ook met liefde,maar meer met verdriet.

Minerva knikte even. Ze zette zich recht. 'Ik .. denk dat ik even naar buiten ga. Frisse lucht.' ze zette zich op de rand van het bed en nam een warme trui. Ze trok die over hoofd.
Ze zag haar tekenspullen op het nachtkastje liggen en keek er naar.

"Ik denk dat ik naar mijn huis ga,kijken of Kiara en Sunlight er weer zijn"zei hij tegen haar. Hij stond op en deed zijn shirt en grijze jas er weer over. Hij liep even naar Minerva. "Waneer zie ik je weer en waar"zei hij tegen haar op een warme toon.

Minerva glimlachte even.' Zeg jij het maar.' zei ze en toen nam ze haar tekengerief.
Ze zou buiten wat tekenen, zoals ze wel vaker deed.
Ze stond recht en keek hem aan.

"Je kan altijd naar me komen,men huis het bos het meer het maakt me niets uit"zei hij tegen haar. Hij streek even langs haar wang en gaf haar dan een kus. "Ik hoop je gauw te zien"zei hij en toen liep hij de trap af. Hij deed de deur open en verdween richting zijn huis.

minerva knikte en keek hem na. Langzaam liep ze de trap af.
Ze opende de deur en liet zich tegen de muur zakken. Ze haalde een potlood uit haar doosje en begon rustig de omgeving te observeren. Voorzichtig zette ze een streep op eht blad en begon ze het landschap om haar heen te tekenen.