Minerva's chalet

Minerva keek hem zwijgzaam aan. 'Is er iets?' vroeg ze kalm.
Ze zette zich even goed en zweeg toen weer.

Hij keek haar aan en zuchte even. Hij wou het haar ook wel zeggen,maar dan veranderde hun vriendschap. "Niet echt"zei hij wat afwezig tegen haar.

Minerva knikte. 'ok.' ze opende de zak en haalde zelf ook wat te drinken.
Ze opende het flesje water en dronk er even van. Ze zette het naast zich neer op de grond.
Minerva zag dat er iets was, maar wou niet verdervragen. Als hij e niet wou over spreken respecteerde ze dat.

Hij keek haar aan en zuchte even. Hij dacht even na over hoe hij dit aan haar zou kunnen zeggen. Hij fronste even maar keek dan weer gewoon. Zijn jukbeenderen stonder scherp heel scherp.

Minerva keek in Edwards goudgele ogen. Even keek ze naar haar handen die op haar schoot lagen.
Ze glimlachte even zachtjes, zoals ze wel vaker deed.

Hun blikken kruiste elkaar voor dezoveelste keer. Hij keek even naar buiten en zuchte. "Is er soms nog iets dat ik moet doen"vroeg hij aan haar.

Minerva schudde haar hoofd. 'Je hebt al genoeg gedaan.' zei ze. 'Ik kan je iets te eten aanbieden als je honger hebt.' zei ze kalmpjes.
Ze zette haar handen naast zich neer en keek voor zich uit.

Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. "Mag wel,maar het hoeft niet echt"zei hij tegen haar. Hij glimlachte eventjes kort. Hij stak zijn handen in zijn zakken en wachte af.

'Jij kiest' zei ze glimlachend. Ze stond recht en leunde tegen de muur.
'Jij bent hier te gast.'

"Oke dan"zei hij en geeuwde weer. Hij keek haar even aan en keek toen naar het raam. Hij keek haar weer aan en glimlchte.

Ze stapte op hem af en liet hem de zak zien.
"JE kunt kiezen pizza of spaghetti.' zei ze grijnzend.

"Maakt niet uit,ik zal wel eten wat jij neemt"zei hij tegen haar en grijnsde.
Hij keek haar aan en keek toen weer naar de grond.

'Ik zal de pizza in de oven gaan steken.' Met het zakje in haar hand stapte ze rustig naar de trap en zo naar de keuken. Ze opende de verpakking en haalde de pizza uit de folie.
Ze stak hem in de oven en zette die aan.
Weer liep ze naar boven.

Hij zelf liep naar de raam en keek naar buiten. Hij zette zijn handen op de vensterbank en zuchte even diep. Hij geeuwde en streek even met zijn vinger over de vensterbank.

Ze liep de kamer weer binnen. Ze hoorde het tikken van haar schoenen op de houten vloer.
Ze zag dat Edward naar buiten staarde en besluit hem eevn rustig te laten doen.
Ze zette zich op het bed neer en keek naar het schilderij met het meisje en de piano.

Hij hoorde het tikken van haar schoenen en keek haar even aan. De laatste tijd was hij vaak afwezig bij haar. Maar dat had ook zijn reden. Hij draaide zich maar naar haar toe. "Enne hoe is het"vroeg hij.

Minerva was aan het dagdromen geweest. Ze schrok op en draaide zich om.
'Goed.' zei ze glimlachend. 'Binnen 5 minuten is de pizza klaar.'
Ze zette zich in kleermakerszit op het bed.
Even keek ze ook naar buiten door het raam, ze zag een raaf voorbijvliegen.
Ze hoorde de wind buiten die de bomen liet bewegen.

Hij keek haar aan en bleef staan. "Heb je al gehoord van de wonderfuls"vroeg hij aan haar. Hij vond die groep hatelijk maar ja. Hij wachte op een antwoord van Minerva wie weet zou hij het nog wel zeggen.

Minerva schudde haar hoofd. 'Wie of wat zijn ze?' ze luisterde geintresseerd naar Edward. Ze vroeg zich af wat de Wonderfulls waren, al kon ze het wel al een beetje van de naam afleiden.

Hij keek haar aan en grijnsde. "Ze denken dat ze het allemaal zijn en ze stoefe altijd over hun huizen die hectaren groot zijn en ook al hun auto's"zei hij tegen haar.

Minerva luisterde zwijgzaam naar Edward. 'GEweldig.' siste ze even.
'Die klinken veelbelovend.' Minerva rolde even met haar ogen.

"Niets van aantrekken Luke van der straks is een Wonderful"zei hij tegen haar. Hij glimlachte even. Hij keek haar aan en glimlachte. Voor het eerst zag je een kleine fonkeling in haar ogen.

Minerva zuchtte even.'En ik dacht dat zulke mensen enkel op school rondliepen.'
Minerva voelde zich kwaad vanbinnen. 'Ik heb zo'n gevoel dat we niet echt beste maatjes gaan worden.' zei ze met een lichte grijns op haar gezicht.

"Luke valt best nog mee als je hem echt kent"zei hij tegen haar. "maar ja hij is maar een gast die om gaat met volgens hem de juiste mensen,maar laat het maar"zei hij tegen haar.

'Zo lang ze me met rust laten laat ik hen met rust.' zei ze schouderophalend.
'Veel kunnen ze toch niet doen. ME neerbliksemen met hun schoonheid ofzo.' ze grijnsde even.