Edward's huis

Minerva grijnsde weer en staarde even voor zich uit, ze keek uit het raam en zag de vele bomen buiten.

Deze plaats was gewoon geweldig. Als ze geld had zou ze ook een huis kopen, maar dat had ze niet. Geld maakte toch ongelukkig.
Minerva stond op, ze strekte haar benen even en bleef staan waar ze stond.

Hij keek haar even aan en Inferno en Sunlight liepen naar haar toe. Ze keken haar aan. "J hebt aantrek van de honden"zei hij tegen haar.

'Dat is dan ook het enige.' Ze aaide de honden weer. 'Ik zei het, ik kan goed met honden omgaan en honden ruiken dat denk ik ofzo.' Zachtjes glimlachte ze.
'Ik wil zelf ook een hond, wel niet echt een hond...'

"Oke die laatste zin snapte ik niet maar ja"zei hij tegen haar. Inferno keek haar aan en grijnsde even ook Sunlight. Edward grijnsde en keek even in haar ogen.

'Ik wil een wolfhond, wat dus niet echt een hond is.' Minerva glimlachte.
'In mijn dorp had mijn nonkel er één, er zat zo veel wolf in dat je hem niet meer kon onderscheiden van een echte.'

"Wel Inferno hier is een lange tijd weg van me geweest en onze band is niet echt goed meer. Van mij mag jij hem hebben hij vind je toch leuk"zei hij teggen haar. Inferno ging naast haar zitten en legde zijn snuit op haar been.

Minerva keek hem geschokt aan. 'Maar.. Ik.' Ze keek de hond aan.
'Honden vervreemden bijna nooit van hun baasjes.'
Ze voelde de ruwe vacht op haar huis en streelde Inferno over zijn flanken.

"Dat weet ik maar na die lange tijd is het gebeurd. En hij zit liever bij jouw dan bij mij"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en Inferno blafte even.

'Ik weet niet hoe je te bedanken.' Ze keek in de ogen van Inferno en grijnsde naar de hond. Die keek haar hijgend en zwar kwispelend aan.

"Maakt niet uit"zei hij tegen haar. Hij glimlachte en stond op. Hij ging o de leuinig zitten van de zetel en keek haar even aan. Hij keek Inferno aan en knikte naar de hond. Alsof die het leek te begrijpen. Sunlight liep naar hem toe en gaf hem een likje alsof dit het einde was. Ze gromde nog een keer speels naar hem.

Minerva gaf de hond even een knuffen en liet hem los nadat hij de speelse grom van Sunlight had gehoord en op hem afliep.
Minerva keek hem na en zag dat Edward haar even aankeek.
Ze wendde haar blik af naar buiten.

Sunlight speelde met hem zoals ze nog nooit gedaan had.
Edward keek haar even aan en zuchte even.
Hij stind op en liep naar de ijskast.
Daar haalde hij wat eten uit. "Jij ook wat"zei hij.

Minerva knikte even nadat ze merkte dat ze honger had.
Ze zag dat de zon onder ging en dat de duisternis over het bos viel.
Het licht van de ijskast verlichtte de kamer een beetje waar ze in zaten.

Hij nam twee stukken pizza en liep ermee naar haar toe. Hij knipperde het licht aan zodat de kamer helemaal verlichte. Het was niet echt een helder licht maar je kon tenminste al wat zien.

mInerva keek naar het licht, het was inderdaad zwakjes. Maar ze zag voldoende.
Haar ogen waren toch al gewend geraakt aan het donker.
mInerva keek even naar de pizza. HOe lang geleden was het wel niet dat ze dat al had gegeten? De laatste weken had ze 's avonds enkel wat boterhammen gegeten..

Hij at een stuk pizza en glimlachte even naar haar. Toen nam hij een stoel naast haar en ging daarop zitten. Hij speelde even met zijn ketting.

'HOeveel heb je er al vermoord?' vroeg ze plots. Het was er zo mar uitgekomen, maar ze had al de hele tijd met de vraag in haar hoofd gezeten. Nieuwsgierig keek ze hem aan terwijl ze haar mes bovenhaalde. Ze volgde met haar tengere vingertjes de contouren van de wolven.

"Iets in de 70 mensen ofzo"zei hij tegen haar.
Hij was niet echt verbaasd van de vraag maar toch.
Hij legde zijn handen op elkaar en nog steeds voelde ze zo ijzig.
Hij was al blij dat ze daar niet naar vroeg.

Minerva keek hem verbaasd aan. '70...?' mompelde.'Dat is veel.'
Het was aslof Edward zich ongemakkelijk voelde dus zweeg ze even, misschien was dat het beste.

"En jij"vroeg hij maar aan haar.
Hij legde zijn handen op de tafel en keek haar aan.
Als ze naar huis wou liet hij haar niet gaan.
Allesinds niet in et donker.

'1' Minerva snoof even. 'Een nietige, zielige persoon , hij verdiende het om te sterven.' Ze draaide het mes een keer rond.
Ze voelde zich er al vertrouwd mee, ook al had ze het mes pas deze morgend gekocht.
Ze voelde het koude staal in haar hand, het gaf haar een gevoel van veligheid.
Ze voelde de warmte van het leer dat omheen het handvat was gebonden.

Hij grijnsde even en keek haar aan.
"Niet veel maar ja"zei hij tegen haar.
Hij keek naar het wapen dat op tafel lag.
De leeuwen leken te brullen naar hem.
Hij nam het vast en legde het toen op de schoorsteen mantel.

'Inderdaad niet veel, maar het is enkele weken geleden, ik ben gevlucht uit ons oud dorp.'
Minerva keek naar het wapen van Edward naar dat van haar. Ze haalde even haar schouders op en stak het weg. In het vertrouwde doosje.
Minerva zag door het raam dat het volle maan was.
Ze bleef er een hele tijd naar staren, ze vond het prachtig.
Ze had het altijd al prachtig gevonden.

Hij keek haar aan en wou vragen waarom.
Maar zijn blik gleed naar buiten en keek wat afwezig naar de bomen.
Sunlight blafte speels naar Inferno en sprong op zijn kop.

'Ik denk dat ik wat ga wandelen..' zei ze zachtjes.
Ze draaide zich even om naar Edward. 'Als je er niets tegen hebt.'
Ze bukte zich even en keek naar Inferno, ze maakte een klakgeluidje met haar tong zodat naar haar zou komen.