rustig wandelen in het bos?

Hij keek haar even aan en keek weer naar de grond. "Aangenaam"sprak hij op een heldere toon tegen haar.

'Ingelijks.' zei ze kalmpjes. Haar zachte maar duidelijke stem doorbrak de stilte.
Ze hoorden de geluiden van het bos omheen.
Ze bestudeerde de jongen voor haar, ze vond hem geheimzinnig.
Vreemd..

Hij glimlachte even en speelde met zijn ketting.
"Vanwaar kom je"zei hij maar om stiltes te verdrukken.
Hij wachte op een antwoord maar zag een blik in haar ogen.
Het was een rare blik maar die wist hij te onderscheppen.

Minerva's adem stokte in haar keel. 'Vanuit een aner dorp.'

Bloed overal bloed, het geweer was in haar handen, haar witte T-shirt was rood gekleurd.
Dode ogen keken haar aan, schuldig.

Herineringen kwamen weer naar boven.
'Jij woont hier ?' vroeg ze. Haast fluisterend.

Hij keek haar even aan en was verbaasd. "Ik woon inderdaad hier,in het bos woon ik"zei hij tegen haar. Hij glimlachte en stak zijn handen in zijn zakken en keek wat rond.

Minerva keek hem aan. 'Mooie plaats om te wonen.' ze kon een glimlach op haar gezicht toveren. BZelf zou ze het niet erg vinden om in het bos te wonen, ze hield van de natuur..

"Tja dat is het ook wel"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij had een heldere stem dat wist hij maar soms klonk ze zo zwaar. "Enne hoe is het"zei hij maar.

'Goed.' zei ze grijzend. Dit was zowat de meest stereotype vraag die je maar kon stellen. 'Met jou?' Minerva voelde zich stom. Dit sloeg gewoon bijna nergens op.

"Gaat best wel"zei hij. Hij keek naar de grond en hoorde opeens wat niet ver van hun. Hij wou zijn wapen trekken en bewoog al naar zijn wapen maar dan wiste ze het. Hij keek naar haar alsof ze het wist.

Plots zag ze zijn hand naar iets grijpend.
Ze keek hem aan. 'Wat was je van plan?' Minerva keek in zijn ogen.

"Gewoon ik wou iets nemen maarhet was onnodig"zei hij tegen haar.
Hij glimlachte even en keek haar vriendelijk aan.

(kben eten)

(smakelijk ^^)

Minerva liet haar hand in haar jaszak zakken, ze voelde het koude zilver tegen haar vingers.
Ze voelde de gegraveerde wolven.
Ze voelde het mes.
Ze omklemde het handvat.
Ze glimlachte zachtjes naar hem.

Ergens in haar ogen bespeurde hij moord en dood maar liet het zo.
Hij zelf zette zijn hand in zijn zak en voelde het koude metaal tegen zijn ijzige hand. De ingegraveerde leeuwen leken te brullen naar hem.

MInerva voelde haar hart snel slaan terwijl ze het koude zilver voelde.
Ze liet los en haalde haar arm weer uit haar zak. Terwijl ze dat deed sned ze zich aan het lemmet.
Ze haalde haar bloedende hand eruit, maar emrket niet dat ze zich gesneden had.

(eten )

Edward zag het uiteraard wel. Hij liep naar haar toe met een doek. Hij bond het om haar hand. En stak zijn handen weer in zijn zakken. Hij bleef maar staan aangezien hij had had verbonden.

Minerva keek naar haar hand, ze zag dat de doek een beetje rood kleurde.
'Ik had het niet door.' zei ze zachtjes en keek hem aan.
'Dankje.' mompelde ze even.

"Geeft niet"zei hij tegen haar. In zijn blik stond te lezen ik weet wat je bent maar ik zelf ben het ook. Hij glimlachte even en keek naar het hand. "Ik heb wel thuis verband spullen liggen"zei hij. Hij woonde in een huis in het bos en daar was hij blij mee.

Minerva knikte. Er was in zijn ogen te lezen dat hij het wist van haar, hoe kon dat? ze had het nooit vermeld.
Ze haalde het mes boven en bestudeerde de wolven weer,de fragiele lijnen di in het mes waren gegraveerd. ze nam het doosje en bergde het erin op. Toen stak ze het doosje weg in haar jaszak.

"Ga je mee dan"zei hij tegen haar. Hij had het mes gezien. Hij zou wachten tot ze weg waren m het dan te laten zien. Hij glimlachte even en keek even naar de lucht.

'Ik heb toch niets anders te doen.' en haalde haar schouders op.
Ze wist niet of het wijs was om mee te gaan, maar veel kon het haar niet meer schelen.
Minerva keek even naar de grond en toen weer op.

"Volg me dan maar"zei hij tegen haar. Hij knikte nog even naar het andere meisje en liep toen samen met Minerva weg naar zijn huis.

Met grotte stappen volgde ze Edward. Ze voelde de wond aan haar hand kloppen.
Ze keek weer op en zag nog enkel de rug van Edward.
Ze wandelden de bomen voorbij en bij iedere windvlaag leek het alsof ze elkaar iets toefluisterden, geruisloos.
Maar Minerva hoorde enkel het ritselen van dr bladeren.

Tessa keek naar de 2 heen en weer.
ze zuchte en volgde het gesprek een beetje.
toen ze Edward naar iets zag grijpen trok ze een raar gezicht.
ze keek naar Minerva en Edward.
die de hele tijd met hun handen in hun zakken zaten.
ze kreeg een rilling en geeuwde even.
toen ze het bloed zag bij Minerva schrok ze even.
toen zag ze het mes en slikte.
ze dacht ben ik hier bij 2 moordenaars???.
ze keek naar Edward en zag dat ze weg gingen.
"doei" zei ze wat kortaf en ze bleef maar rustig zitten.....