Verloren gedachten..

Met trage passen liep ze tussen het gras door. Ze voelde hoe de dauw die nog overal lag langzaam in de onderkant van haar broek binnendrong.
Minerva keek voor zich uit en zag hoe het meer al dichterbij kwam.
Haar handen staken in de zakken van haar broek waar ze al een hele tijd zaten, al vanaf in de bossen.
Zwijgzaam liep ze verder en schopte soms een steenje weg dat op haar weg kwam.
Ze liet zich neerzakken in het gras net voordat ze aan de oever zou komen en staarde wat voor zich uit. Wezenloos.
In haar oude dorp had ze dit vaker gedaan, het hielp haar om alles op een rijtje te zetten.
Het was alsof het water haar iedere keer weer kalmte en orde kon brengen.
Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze toekeek hoe de zon langzaam hogerop kwam te staan.
Achter me hoorde ze hoe iets door het gras kwam.
Minerva draaide haarn hoofd om zodat ze nog net kon zien hoe inferno met gebogen hoofd op haar afkwam. Hij kwispelde zachtjes toen hij zich naast haar neer legde en ze over zijn flank aaide.
Ze wist dat er elk moment nog wel iemand anders kon opdagen aangezien het een zonnige dag zou worden en er mensen het koele water zouden komen opzoeken.
Maar daar ze nu even niet aan te denken. Ze genoot van het moment dat ze hier alleen was en duidelijk de geluiden van de natuur om haar heen kon horen.

Edward was na een reis naar Italië weer terug hier. Hij had Minerva niet meer gezien en zat kalm in een boom. Zijn goudgele ogen keken over het water heen. Toen zag hij een zwarte schim. Hij keek goed en zag haar dan. Hij sprong op de grond en keek haar aan. "Minerva"zei hij tegen haar.

Terwijl ik over het water uitkeek zag ik plots Edward voor me. Doordat ik zo door mijn gedcahten ingenomen was had ik hem niet horen aankomen.
De glimlach die eerder op mijn gezicht had gestaan werd breder.
'Hey.' zei ik zachtjes.Ik zette me met mijn handen of zodat ik recht kon staan.
Mijn broek was nat geworden en ik ging er vlug met mijn handen over, al had dat niet echt veel effect.
Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Inferno naast me kwam staan en Edward aankeek.
Ik legde mijn hand op zijn rug en voelde zijn ruwe vacht op mijn handpalm.

Edward keek haar aan en glimlachte. Toen zag hij Inferno. "Heey,kleintje"zei hij. Kiara kwam ook aanlopen en liep naar Minerva. Edward streelde Inferno even. Toen liep hij naar Minerva en glimlachte even. "Ik heb je gemist"zei hij tegen haar.
Hij gaf haar een kus op haar lippen en keek haar dan weer aan.

'Ik jou ook.' zei ze grijnzend nadat ik ze kuste. Ze sloeg mijn armen om hem heen en sloot even haar ogen.
Na toch een tijd liet ze hem los en keek hem met een glintsering in haar ogen aan.
'Je kan niet weten hoe gelukkig ik ben dat je terugbent.' Een lichte opgewondenheid konk lichtjes door haar stem heen.
Ze knuffelde Kiara ook even, al was ze niet zo enthousiast als zijzelf.
Toen stond ze weer recht en keek Edward aan met een glimlach op haar gezicht.

"Ik moest voor zaken naar Italië ik wou het zeggen maar je was toen al weg. Maar ik ben blij dat je er weer bent"zei hij tegen haar en glimlachte. Hij keek haar aan en merkte die glinstering op. Zijn goudgele ogen stonden zoals altijd misterieus.

'Maakt niet uit, zo lang je maar terug bij me bent.' zei ze glimlachend.
Langzaam liet ze zich terug zakken zodat ze op de steen zat.
Ze hield haar hand aan haar voorhoofd zodat ze de opkomende zon uit haar ogen kon houden. Ze keek Edward aan en klopte even met haar hand op de steen als teken of hij naat haar wou zitten.

Edward glimlachte even en ging dan naast haar zitten. Hij keek naar de zonsopgang en hield ook zijn hand voor zijn hoofd. Zijn andere arm sloeg hij over haar heen. Hij had roddels gehoord over ene Alice die hier ook ergens moest zijn. Maar dat kon voor zover hij wist niet.

Minerva liet haar hoofd tegen Edwards schouders leunen en sloot haar ogen tegen de zon.
Ze luisterde enkel naar de geluiden om haar heen. naar het water dat rustig langs de oever dreef als er een zachte wind opstak.

Hij trok haar wat dichter tegen hem heen en keek naar het zonlicht dat langzaam wegsterfde. Zijn goud/gele ogen lichte op door de zon en dat had een rare uitstraling. In de verte hoorde hij een huil de huil van Kiara die bij de roedel was.
Hij glimlachte even.

Zachtjes drukte ze haar lippen op die van hem. Nu pas besefte ze hoe hard ze dat wel had gemist.
Ze voelde de warmte van de zon die haar gezichte zachtjes verwarmde.

Edward voelde haar zachte,tedere lippen op de zijne. Dit had hij ook gemist. Hij legde zijn handen die zo koud als marmer waren op haar wangen en kuste duidelijk met haar mee. "Ik hou van je Minerva"zei hij.

Minerva grijnsde en gaf hem een vlugge kus terug.
'Ik ook van you, zo inmens veel.' zei ze zacht en keek hem aan.
'Ik heb je zo gemist.' zei ze zacht.

"Ik jou ook,je kunt niet geloven hoe blik ik ben dat je er weer bent"zei hij tegen haar en glimlachte even,waardoor zijn jukbeenderen weer scherp stonden zoals altijd.
Hij gaf haar nog een kus en streek door haar zwarte haar.

Minerva grijnsde toen.
'Ik ben blij dat je nog op tijd bent.' zei ze glimlachend.
'Volgende week is een "speciale" dag' zei ze geheimzinnig.
Ze legde haar hand op zijn wang.

Edward keek haar aan. "Speciale dag"vroeg hij geinterreseert. Hij keek haar vragend aan en wachte af. Hij legde zijn hand op het hare en keek haar aan. "Komop vertel het me nu"zei hij.

Minerva grijns nog steeds terwijl ze hem aankeek.
'Ik word 17.' zei ze zacht.
De grijns toverde om tot een zachte glimlach nadat ze die woorden had gezegd.

"Dat moet gevierd worden"zei hij meteen tegen haar en glimlachte eventjes. Hij zelf werd pas in novermber 21,omg was hij al zo oud. Hij keek haar aan en gaf haar een kus op haar lippen. "Wel,hoe wil je het vieren"zei hij.

Tijdens de afwezigheid had Minerva hier al een paar keer over nagedacht, en na vele vreemde ...dingen had ze dan eindelijk geweten wat ze al die tijd al eigenlijk wou.
'Jij en ik..gewoon samen.' zei ze zacht. Ze glimlachte even.
'als dat goed voor jou is...'

"Tuurlijk is dat goed"zei hij tegen haar en glimlachte eventjes. Hij keek haar met zijn goud/gele ogen aan die een vriendelijke uitstraling hadden. "Hoe is het met Infurno"vroeg hij aan haar aangezien hij de zwarte reu al een tijd niet gezien had.

'Dankje' zei ze en ze gaf Edward een kus.
Toen glimlachte ze weer.
'Kan niet beter.' zei ze. 'Hij loopt tegenwoordig veel buiten, maar op de een of andere manier blijft hij toch gehecht aan me..denk ik.'

"Een wolf word nooit onthecht"zei hij tegen haar en glimlachte eventjes. Hij trok haar wat dichter tegen zich heen en keek rustig naar de maan die er nu al hoog stond.
"Kijk maar naar Kiara,die is nu bij de roedel"zei hij.

Minerva knikte. 'Niets is beter dan wolven...' ze grijnsde.
'Ok bepaalde dingen..maar toch'
Minerva keek op naar de prachtige witte maan die waarvan de contouren nu al heel duidelijk waren tegenover de hemel die steeds donkerder werd.

"Er is een ding beter dan wolven en dat ben jij"zei hij tegen haar en glimlachte. De witte schijn weerkaatste in zijn ogen. De maan was fascinerend voor hem wat niet echt raar was. De nacht was zijn tijd de dag niet.

'Alsof je mijn gedachten leest' zei ze zacht lachend.
De koele wind die van het water kwam streek langs haar gezicht.
De warmte had dan uiteindelijk toch plaatsgemaakt voor het koude van de nacht.
Terwijl ze dromerig naar het water staarde bleef de glimlach op haar gezicht staan.